Πριν λίγο με πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο. Πάλι άνεργος, πάλι στο ψάξιμο. Ήταν βλέπεις πάλι ο πιο μικρός, άρα αυτός που έπρεπε να φύγει. Η μάνα μου δεν έχει ιδέα. Τρέμω για τη στιγμή που θα το μάθει. Καλοθελητές πολλοί...Ο πατέρας μου, αν ζούσε, θα είχε καταρρεύσει. Εδώ φτάσαμε. Να λες δόξα σοι ο Θεός που ο πατέρας σου δεν ζει...
Δεν έχω άλλα λόγια να του πω. Με κοιτάει σαν κάτι να θέλει να ουρλιάξει, αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΥΤΟ δεν μπορεί να κάνει. Δεν έχει όρεξη να ζήσει! Ένα παλληκάρι 28 χρονών να σέρνεται σαν ετοιμοθάνατος...
Το καλοκαίρι μάλλον θα φύγει για εξωτερικό. Δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο. Να μείνει να κάνει τι; Κι εγώ εκεί, θεατής. Να μην μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ. Μεγαλώσαμε μαζί, κλάψαμε μαζί, γελάσαμε μαζί και τώρα είναι ΜΟΝΟΣ, κι εγώ θεατής. Νιώθω τύψεις γιατί... έχω δουλειά, κι ο αδελφός μου όχι. Από την άλλη, τρομάζω στην ιδέα να χάσω τη δική μου δουλειά. Τι θ' απογίνουμε;
Θυμάμαι τον πατέρα μου. Στα 70 του χρόνια, και με χίλια δυο προβλήματα υγείας, να κάνει ό,τι δουλειά βρεθεί φτάνει εμείς να σπουδάσουμε. Θεέ μου, σ' ευχαριστώ που τον πήρες πριν γίνουν όλ' αυτά!
Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ξέρω τι δεν θα γίνει. Δεν θα 'μαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Τα τραύματα δεν σε αφήνουν ποτέ τον ίδιο. Και πίσω μας να τ' αφήσουμε μια μέρα (γιατί πού θα πάει, θα τον κάνει τον κύκλο της η κατάσταση), θα είμαστε πάντα μια χαμένη γενιά, μια γενιά στο γκρίζο, που θα βγάζουμε τα ψυχολογικά μας στους δικούς μας ανθρώπους...
Οργή
http://www.imerologioanergou.gr
Αν σας άρεσε,πατήστε
